Chapter three.

‘Ciężko się starałem, próbowałem i wiesz to. Wiesz, że tęsknię za tym, gdy mogłaś nosić moją koszulkę i przytulać się do mnie, wpadać na mnie do póki się nie poddałem i owijać swoje ramiona wokół ciebie, ponieważ chciałem się przytulać. Tęsknie za tym, kiedy po prostu leżeliśmy w łóżku a ty trzymałaś moją rękę lub leżałaś wtulona w moje ramię lub na mojej klatce piersiowej i po prostu słuchaliśmy muzyki, rozmawiając o naszej przyszłości i celach życiowych. Tęsknię za tym, gdy nie cofałaś się, kiedy cię dotykałem, kiedy chłopcy przerywali nam nasze momenty albo, kiedy po prostu oglądaliśmy filmy przez całe dnie.’

Idąc cicho korytarzem, no prawie cicho, korytarz był zawsze przyjemny, zwłaszcza, gdy zostałaś zwolniona z lekcji*. Cóż, nie byłam zwolniona z lekcji, ale moja mama pozwoliła mi je opuścić, żeby błąkać się po szkole. Widzisz, nie idę dzisiaj do pracy ani na wykłady, więc moja mama wzięła mnie ze sobą do pracy w mojej dawnej szkole.

Rano spędziłam godzinę rozmawiając z moimi byłymi nauczycielami i uczniami, których pamiętałam. Kiedy minęłam klasę mamy Luke’a, szłam cały czas prosto, nie patrząc do jej środka. 

‘O boże, witam Pani Whitman.’ Pan Campbell przywitał mnie, zatrzymując się w połowie korytarza, gdzie stałam niezręcznie odpisując mojej mamie na wiadomość ‘gdzie jestem? ’. ‘Cześć Panie Campbell. ’Uśmiechnęłam się, zastanawiając się czy pamięta mnie z dziesiątego roku geometrii. ‘Jak leci moja droga, od dawna Cię nie widziałem.’ Uśmiechnął się przytulając mnie. Zawsze lubiłam Pana Campbell’a z różnych powodów. Nigdy nie mylił mnie z Caroline Savant, która wyglądała przerażająco jak ja, zawsze był bezpośrednim nauczycielem i nie wspominając, był z Irlandii, Więc miał niesamowity akcent.

Nie, ten akcent nie sprawił, że lubiłam go jako osobę.

'Jest dobrze. Co z Panem?' Odpowiedziałam parząc do sali, w której siedziały dziewczyny śmiejące się z czegoś, co wyglądało jak projekt chorób przenoszonych drogą płciową. 'Czuję się świetnie. Czy to dzień przyprowadzania dzieci do pracy? Przyrzekam, że widziałem jednego z synów Pani Hemmings kręcacego się tu wcześniej.' Powiedział rozglądając się po opustoszałym korytarzu. 

Wewnętrznie błagałam żeby nie był to Luke zanim spojrzałam przez dziedziniec na korytarz, w którym znajdowała się jej sala. ‘Wiesz, który syn to był?’ Zapytałam, ciągnąc swój sweter w dół za rękawy, rozglądając się nerwowo. ‘Oh, jakie było jego imię? Lukas, to było to. Bardzo urósł.‘ Pan Campbell zachichotał, kiedy ja potrząsnęłam swoją głową. ‘Oh, moja mama mnie szukała. Miło było Pana znowu zobaczyć Panie Campbell.‘ Uśmiechnęłam się, próbując rozgryźć gdzie do cholery mógł być Luke, jeżeli znajdował się w budynku.

‘Ciebie również, Morgan.‘ Uśmiechnął się równo z dzwonkiem oznaczającym koniec lekcji. Fala uczniów wylała się z klas na korytarz, gdy wychodziłam w górę po schodach kierując się do klasy mojej mamy. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam uczniów rozmawiających i siedzących przy ławkach. ‘Morgan?‘ Mama zapytała, kiedy usiadłam na jej biurku. ‘Tak?‘ Spytałam, kiedy ona wręczyła mi arkusz, którego nazwa głosiła ‘Lekcja 6-7’. ‘Możesz skoczyć się do Pani Hemmings i zapytać czy mogłaby zrobić kilka kopii?‘

‘Mogę po prostu zrobić kilka kopii, mamo.‘ Powiedziałam wstając, gdy zadzwonił dzwonek. ‘Zajmijcie swoje miejsca!’ Mama krzyknęła na klasę. ‘Nie, jeśli ona nie zrobi, wtedy możesz iść. Ona nie gryzie, Morgan.‘ Pokręciła na mnie głową, sprawiając, że jęknęłam. ‘Okej.‘ Burknęłam wychodząc z klasy.

Dlaczego Luke w ogóle powinien tu być? Aktualnie, bardzo wątpiłam, że tu jest. Prawdopodobnie był w domu śpiąc, grając w gry z Michael’em, bawiąc się z Molly lub grając na gitarze. Prawdopodobnie nie chciałby marnować swojego dnia siedząc w pracy swojej mamy, nie robiąc niż poza obserwowaniem jak uczy.

Zawahałam się przed zapukaniem w drzwi, słysząc jak głos za ścianą cichnie, a uczniowie gapili się na drzwi. Mój oddech stał się cięższy, gdy zobaczyłam jak podchodzi do drzwi otwierając je. ‘Moja mama zastanawiała się czy masz może parę dodatkowych kopii tego arkusza?‘ Powiedziałam nerwowo, podając jej papier.

‘Myślę, że mam. Dalej, wejdź.‘ Uśmiechnęła się wpuszczając mnie do klasy. Rozejrzałam się po pokoju zanim cichutko krzyknęłam, ponieważ Luke siedział na końcu klasy robiąc cos na swoim laptopie. ‘Luke, możesz na to zerknąć i poszukać dla niej tych arkuszy?‘ Pani Hemmings zapytała go trzymając biała okładkę. ‘Pewnie.‘ Odpowiedział wstając i idąc ku mnie.

‘Dlaczego ignorujesz moje wiadomości?‘ Luke wymamrotał, gdy szliśmy na tył klasy, a Pani Hemmings kontynuowała prowadzenie lekcji. Położył arkusz na stole przed otwarciem białej okładki i zaczął przebiegać wzrokiem po kartkach.

‘Ponieważ, już ze sobą nie jesteśmy.‘ Odpowiedziałam cicho zerkając na laptopa, w którym otworzone było okno textbook’a online. ‘Czego się uczysz?’ Spytałam patrząc na Luke’a kątem oka. ‘Chemia. Nie musisz z kimś być żeby mu dopisać, Morgan.‘ Luke mruknął spoglądając na mnie. ‘Nie rozmawiałem z tobą od sześciu miesięcy.‘ Stałam cicho sprawiając, że sapnął. ‘Nie oznacza, że nie możesz do mnie mówić.‘

‘Nie oznacza, że chcę do Ciebie mówić.‘ Wymamrotałam patrząc na stół. ‘Spójrz, próbuję Morgan. Naprawdę próbuję. Wiesz jak wiele dla mnie znaczysz? Jeżeli nie, mogę Cię pocałować właśnie tu i teraz, jeśli mi nie wierzysz.‘ Luke przestał szperać między książkami i nawiązał ze mną kontakt wzrokowy. ‘Dlaczego to zrobiłaś?’ Spytał cicho biorąc kartkę z mojej ręki i sprawdzając dwukrotnie, czy to odpowiednia. 

‘Zrobiłam co?‘ Szepnęłam rozglądając się by zobaczyć połowę klasy, wliczając w to Liz, gapiącą się na nas. ‘Zrobiłem coś głupiego?‘ Spytał wyciągając dwie kopie. ‘Ile potrzebujesz?‘ Zapytał próbując ściągnąć z nas uwagę innych. ‘Dziesięć.‘ ‘Zrobiłem coś głupiego?‘ Powtórzył wyciągając kolejną kopię. ‘Musimy zrobić kopię ‘ ‘My? Ja muszę zrobić kopię. Nie ty.‘ Powiedziałam mu, gdy szedł na przód klasy. ‘Zaraz wrócimy.‘ Powiedział swojej mamie, sprawiając, że westchnęłam.

‘Zrobiłem coś głupiego?‘ Powtórzył po raz trzeci, sprawiając, że potrząsnęłam swoją głową wprawiona w zakłopotanie. ‘Zrobiłem coś głupiego, co sprawiło, że mnie nienawidzisz?‘ ‘Nie.‘ Spojrzałam na ziemie trzymając kopie arkuszu ciasno w ręce. ‘Więc dlaczego ze mną zerwałaś?‘ Luke spytał, gdy schodziliśmy w dół po schodach.

‘Myślałam, że wyraziłam się bardzo jasno w Londynie.‘ Szepnęłam zanim uśmiechnęłam się i pomachałam do Madam, mojej byłej nauczycielki od Francuskiego. ‘Powiedziałem Ci, że Cię nie zdradzałem.‘ Szepnął otwierając drzwi do pokoju nauczycielskiego i przytrzymując je dla mnie. ‘Dzięki. Nie zatrzymałeś mnie.‘ Wzruszyłam ramionami wkładając papier do kopiarki.

‘Starałem się kurwa!‘ Nagle krzyknął sprawiając, że podskoczyłam. Rozejrzałam się aby zobaczyć że pokój jest pusty, więc odetchnęłam z ulgą, modląc się aby żaden nauczyciel który przechodził obok nie usłyszał jego krzyku. ‘Przepraszam.‘ Szepnął drapiąc tył szyi. ‘Ciężko się starałem, próbowałem i wiesz to. Wiesz, że tęsknię za tym, gdy mogłaś nosić moją koszulkę i przytulać się do mnie, wpadać na mnie do póki się nie poddałem i owijać swoje ramiona wokół ciebie, ponieważ chciałem się przytulać. Tęsknie za tym, kiedy po prostu leżeliśmy w łóżku a ty trzymałaś moją rękę lub leżałaś wtulona w moje ramię lub na mojej klatce piersiowej i po prostu słuchaliśmy muzyki, rozmawiając o naszej przyszłości i celach życiowych. Tęsknię za tym, gdy nie cofałaś się,‘ Powiedział odgarniając moje włosy na drugą stronę szyi, aby mógł położyć rękę na moim ramieniu.  ‘kiedy cię dotykałem.’

‘Tęsknie za tym, kiedy chłopcy przerywali nam nasze momenty albo, kiedy po prostu oglądaliśmy filmy przez całe dni-‘ ‘Przestań.‘ Zamknęłam oczy walcząc ze łzami gotowymi wylać się spod powiek w każdym momencie. ‘Tęsknie za trzymaniem Cię-‘ ‘Przestań!’ Krzyknęłam odpychając go. Wyszarpałam kopię z kopiarki i szybko wyszłam z pokoju.

Poczułam łzy wypływające z moich oczu, więc udałam się na klatkę schodową. ‘Kurwa.’ Szepnęłam siadając na schodach i wycierając oczy. ‘Morgan?’ Luke zapytał otwierając drzwi do klatki. ‘Idź do diabła.’ Szepnęłam i pociągnęłam nosem, wycierając oczy. ‘Widzisz, miałem rację.’ Zaśmiał się siadając obok mnie. ‘Chcesz-‘ ‘Nie!’ Krzyknęłam na niego wstając. ‘Nie chcę Cię kurwa z powrotem. Nie możesz zrozumieć, że nie chcę z tobą rozmawiać? Więc gdy następnym razem będziesz chciał zrobić coś takiego, nawet nie próbuj.’ Krzyknęłam wychodząc w górę schodów.

Poczułam jak jego ręka łapie mój nadgarstek zanim szarpnął mnie w dół sprawiając, że owinęłam ramiona wokół jego pasa. Zniósł mnie ze schodów zanim przygwoździł mnie do ściany. ‘Um.’ Ktoś niezręcznie odkaszlnął. Spojrzałam w górę, aby zobaczyć przerażonego dzieciaka z dziewiątej klasy. Luke delikatnie odłożył mnie zanim podszedł do schodów i wybiegł na ich górę.  

‘Gdzie idziesz?’ Zapytał ponownie chwytając mój nadgarstek, gdy wychodziłam w górę po schodach. ‘Po prostu zrób mi przysługę i trzymaj się ode mnie z daleka.’ Powiedziałam mu przed wyjściem po schodach. ‘Ale-‘ ‘Nie.’ ‘Morgan!’ Krzyknął sprawiając, że odwróciłam głowę w jego stronę i nią potrząsnęłam.

‘Nie mogę.’ ‘Ale ja Cię kurwa kocham.’ Krzyknął wchodząc po schodach, przy okazji omijając jeden by znaleźć się przy mnie. ‘Nie mów, że ty mnie nie.’ Szepnął. ‘Przepraszam.’ Spojrzałam na ziemię zanim odwróciłam się i odeszła, wzdłuż korytarza. 

*chodziło o wykłady

Oto rozdział trzeci!

Przepraszam, że musieliście tyle na niego czekać. :-(

11 lipca jadę na kolonie i nie będzie mnie około 10 dni, więc wtedy nie będę dała rady dodać rozdziału, ale spróbuję dodać przed wyjazdem. :-)

Jeżeli macie jakieś pytania to kierujcie je do mnie na Twitterze lub Asku.

Dajcie znać co sądzicie o nowym rozdziale pod hashtagiem #18DaysPl

Przepraszam za jakiekolwiek błedy!

Liczę na szczere komentarze i do następnego!

xoxo

EDIT: Dodam kolejny rozdział jeżeli po tym znajdzie się 10 komentarzy. Ciężko się staram z tłumaczeniem a komentują 2-3 osoby. Skoro pod pierwszym rozdziałem było około 20 komentarzy postarajcie się chociaż 10 pod tym. 

#18DaysPl